Tak naprawdę, naprawdę bardzo bym chciał...Lecz...

Nie mogę sobie wybaczyć, że moje rozkojarzenie jest spowodowane jak zwykle zastnawianiem się co bedzie dalej. Tak jakbym nie mógł zaakceptować, że życie i tak potoczy się własnym torem. Albo chociaż zatrzymać się na chwilę... Nie chcę popełnić żadnych błędów... To zgubne działanie... Destrukcyjne dla osobowości...
A ja tak bardzo chciałbym ofiarować komuś uczucie. Przynosić kwiaty, patrzeć z tym uwielbieniem w oczach, prawić komplementy... Przytulać, masować, dotykać opuszkami palców... Doznawać tego uczucia gdy wypełnia cię ciepło i radość kiedy oddasz jej swój ulubiony rozpinany sweter i sam marzniesz... Słuchać, radzić, pamiętać każde słowo... Dawać pewność, że celebracja myśli czyli rozmowa może być mi zawsze zadedykowana, bez względu na porę dnia, nastrój czy cokolwiek innego. Być ponad tym wszystkim. Nie być na pokaz, nie okazywać nadmiernie uczuć. Być na tyle blisko by dawać ciepło i na tyle daleko, żeby sobą nie znudzić. Mówić tyle ile trzeba, mówić o wszystkim. Myśleć, tęsknić, uwielbiać i ubóstwiać. Wznosić się na emocjonalne wyżyny... Nie musieć otwierać czasem ust by być zrozumianym... Nie musieć używać uszu by słyszeć... Celebrować każdą część ciała, każdy włos traktować jak zagięcie czasoprzestrzeni, w którym kończy i zaczyna się mój świat... Chodzić tak by ją spotkać, pamiętać, czuć, uwielbiać rytm bicia jej serca, znać go na pamięć. Czuć jej zapach, znać każdy perfum w jej łazience... Widzieć wady i być na tyle dojrzałym by je w pełni zaakceptować... Wybaczać czasem, lecz nie za często by zbyt wiele swobody nie dać.. Przy jej zdjęciu spędzać cały dzień... mając go w portfelu, trzymając przy sercu, niezbyt od niego daleko- bo nikt inny bliżej być nie może... Tak naprawdę, naprawdę bardzo bym chciał...