.

Rzadko tutaj bywam, u was nie bywam w ogóle. I źle mi czytać wasze komentarze, chociaż czuję w nich tyle ciepła. Wiem, że was nie odwiedzam, że nie zostawiam nic po sobie, a jeśli już jestem to nie u wszystkich. Bo już nie potrafię, wypaliłem się, koniec. Przepraszam. Zawszę będę pamiętał, że byłyście ze mną, nawet wirtualnie... Szkoda mi tego wszystkiego, ale po prostu jest inaczej, może jeszcze kiedyś się tutaj odnajdę... Mam nadzieję. Zresztą, już za chwilę stuknie mu roczek, już. Czuję jakby to było wczoraj... Czuję, że to wszystko nie ma sensu.

Bo jest mi źle, bardzo źle. Znowu depresja... znowu wszystko.
Znowu wszystko jest tak samo.
Pocieszanie nie ma sensu, bo nic głębszego sensu tak naprawdę nie ma, dopóki ktoś nie poukłada mnie jak klocków... Dopóty mam ochotę powiedzieć wszystkim...
Ech, zresztą.